Stilstaan en doorgaan

We hebben gisteravond Samantha Ende herdacht bij de fietstraining. Het was een mooie bijeenkomst met  kinderen, trainers, ouders, bestuurders en commissieleden.

Op de plaats waar Samantha vorige week te water raakte hebben we ons verzameld. In groepjes, alleen. Denkend, kijkend, pratend, huilend. Naast elkaar, tegen elkaar, met elkaar. Bij de HVHW-vlag. Halfstok. Om ons heen jeugdfietsjes in het gras.

We hebben in het gras voor Samantha bloemen gelegd en kaarsjes aangestoken, nadat we enige minuten stil waren geweest. Stil was het niet, stil werd het niet. Er waren trommelaars aan het werk in De Uithof. Bongo’s, andere percussie, zang. Een voortrollend ritme begeleidde onze gedachten.

Treffend. Stilstaan en willen doorgaan tegelijk. Zo stonden wij er ook bij. Sommigen in wielerkleding, anderen in overhemd of t-shirt. Sommigen hadden zich thuis wat opgedoft, anderen kwamen recht uit het werk. Samen één groep in de nog warme, zakkende avondzon.

De jongsten zijn daarna op de fiets gestapt. Onder leiding van Jan Smits en met enkele sportieve ouders en oudere jeugd hebben ze een half uurtje rondjes gemaakt. Even wat wegtrappen. Daarna kwamen ze naar het clubgebouw van Trias, waar de junioren en ouders al even bijeen zaten.

We hebben gepraat - lucht en woorden gegeven aan gedachten - wat tranen weggeveegd en wat gedronken. De binnenkomst van de jongsten brak de spanning nog iets meer. Er werd  hier en daar ook weer wat gelachen. Op weg naar de auto, naar huis, hebben we vrijwel allemaal weer even stilgestaan bij de bloemen en onze gedachten, bij dit niet te vatten drama.